JUWEELTJES VAN DE ZEE: Schattige en bizarre schorpioenvissen ...

De grootste angst bij duikers wordt nog steeds veroorzaakt door de machtige kaken en de gekartelde tanden van haaien. Nochtans zijn er amper vijf soorten haaien die een gevaar vormen voor de mens, terwijl er op onze riffen en zeebodems een enorme familie leeft van zeer giftige zeedieren: de schorpioenvissen of Scorpaenidae.

De familie van de schorpioenvissen kent 3 onderfamilies, 25 geslachten en meer dan 200 soorten. Allemaal zijn ze voorzien van giftige stekels waarmee ze zich kunnen verdedigen tegen hun vijanden. Sommige schorpioenvissen behoren zelfs tot de giftigste vissen ter wereld! Schorpioenvissen zitten of liggen bijna altijd zo goed als onherkenbaar verscholen op de bodem of tussen het koraal. Doordat ze net de perfecte kleuren kunnen aannemen van hun omgeving, vormen de giftige stekels van de schorpioenvis soms ook voor de mens een groot gevaar. Vaak worden deze vissen door ons, duikers, niet eens opgemerkt en worden ze totaal onverwacht heel dicht benaderd of … zelfs aangeraakt.

Afhankelijk van de soort, is de rugvin van de schorpioenvis uitgerust met 11 tot 17 stekels. Sommige soorten beschikken over zo'n sterk gif dat na een steek bijna zo goed als onmiddellijk verlamming kan optreden. Schorpioenvissen zijn echter van natuur uit niet agressief, maar met hun giftige stekels beschikken zij over een zeer effectief en uiterst gevaarlijk verdedigingssysteem. Wanneer ze zich bedreigd voelen, maken ze dit duidelijk door hun giftige stekels op te richten en te kantelen naar hun indringer of vijand. Bij echt gevaar zullen ze eerder zeer snel wegschieten in plaats van de aanval in te zetten. Amper een paar meters verder zullen zij zich opnieuw nestelen op het rif of zichzelf ingraven in het zand, om zich zo opnieuw zo goed mogelijk trachten te verbergen. Gelukkig vertrouwen schorpioenvissen zich eerder op hun verbazingwekkende camouflage, dan op hun gevaarlijke wapens om aan roofdieren en vijanden te ontsnappen. De meeste ongevallen met duikers komen dan ook slechts voor na toevallige aanraking.

 

Wist je dat ...

+ Anemoonvissen
+ Hengelaarsvissen
+ Koraalduivels
+ Mandarijnvissen
+ Murenen
+ Rhinopias
+ Spookfluitvissen
+ Zeekoeien
+ Zeepaardjes

 

 

symptomen & behandeling van steken

Een steek van één van de giftige stekels van een schorpioenvis is enorm pijnlijk. De pijn treedt bijna onmiddellijk op. Kort nadien kan het slachtoffer last krijgen van misselijkheid, ademhalingsmoeilijkheden, braken en lokale zwellingen. Deze duikongevallen kennen meestal geen dodelijke afloop of levenslange verminking. Om deze redenen worden ze dan ook, in tegenstelling tot haaienbeten, weinig in het nieuws gebracht. Bij erge gevallen kan het slachtoffer nochtans in elkaar zakken en in shock gaan. Door het injecteren van het gif kunnen er zelfs tot enkele weken na het ongeval open wonden ontstaan.

Alle giffen van de schorpioenvissen lijken erg op elkaar, zowel qua symptomen als qua de behandeling. Bij een steek is eerste hulp van levensbelang. Het gif van de schorpioenvissen bestaat uit eiwitten. Door de temperatuur plaatselijk te verhogen kan men het eiwit laten stollen. Het gif wordt hierdoor inactief gemaakt. De beste remedie is om onmiddellijk na een steek, het aangedane deel onder te dompelen in warm water tussen de 43°C en 45°C. Houd het geïnfecteerde deel gedurende 30 tot 90 minuten onder water, of tot de pijn is verdwenen. Deze behandeling kan nadien worden aangevuld door het aanbrengen van een verdovingscrème en/of het innemen van een pijnstiller. Aangezien ons lichaam vooral uit water bestaat, is warmteoverdracht met heet water de beste keuze. Vermijd het aanbrengen van warm gemaakte en gloeiende voorwerpen op de huid ter vervanging van warm water. Hierdoor kunnen brandwonden ontstaan.

Herhaal de behandeling zolang de pijn optreedt, en verwijder zorgvuldig alle zichtbare delen van eventuele restjes van de stekel. Maak de wond proper en breng een verband aan. De dagen nadien moet men de wonde goed in de gaten houden. Als de roodheid zich verspreidt, koorts of een kloppende pijn optreedt dan is er kans op een infectie. In ieder geval is het aan te raden om een arts te raadplegen, want bij echt diepe verwondingen kunnen stekelrestjes vervelende complicaties geven en heb je een stevig antibioticum nodig.

geduchte jagers

Schorpioenvissen voeden zich vooral met schaaldieren, koppotigen en kleine vissen. De meeste schorpioenvissen zijn zeer slechte zwemmers. Zij hebben een gereduceerde zwemblaas. Sommige soorten hebben zelfs totaal geen zwemblaas. Een groot aantal soorten leeft daarom op de bodem. Vissen zonder zwemblaas moeten continu zwembewegingen uitvoeren om van de grond te blijven. Dit vraagt enorm veel energie. Met behulp van zijn stevige borstvinnen zullen zij zich al kruipend verplaatsen. Zwemmen of op jacht gaan doen schorpioenvissen dus zelden.

Dankzij hun camouflage liggen schorpioenvissen praktisch onzichtbaar en roerloos te wachten totdat kleine visjes of garnalen dichtbij zijn gekomen. Wanneer er een prooi dicht genoeg in de buurt komt, creëren zij in hun mond een soort vacuüm. Met een opmerkelijke snelheid schieten zij dan naar voor en zuigen ze hun prooi naar binnen (dit duurt amper 15 milliseconden). Bij deze actie gebruiken ze soms hun giftige stekels om hun slachtoffers eerst te verlammen alvorens deze te verzwelgen. Schorpioenvissen hebben een zeer grote mond. Zij kunnen dan ook prooien inslikken die bijna zo groot zijn als zichzelf. Door hun indrukwekkende snelheid hebben slachtoffers waarschijnlijk nooit beseft wat er is gebeurd.

Naast haaien, zeeleeuwen en de mens hebben schorpioenvissen weinig vijanden. Door het gebrek aan roofdieren is zelfs het visbestand in de Caraïbische wateren bedreigd door een toenemende populatie van de schorpioenachtige koraalduivels, die er van nature niet voorkwamen. Al enkele jaren wordt er daar door de mens gejaagd op deze ongewenste bewoner onder de slogan: 'If you can't beat them, eat them'.

Wens je meer informatie over de reproductie, hun uitzonderlijke gedrag, hoe ze te fotograferen en kennis te maken met enkele familieleden van de schorpioenvissen?

Artikel gepubliceerd in Hippocampus - Nr.259